“Maak er wat van in Groningen, rond in godsnaam je studie af en zoek een baan met perspectief, je bent veel te slim om een barvrouw te zijn” dat waren de afscheidswoorden van een vriend aan Sophie, voordat hij vorig jaar mei vertrok naar de VS om kankeronderzoek uit te voeren.
"Mijn antwoord was 'Als je in maart terugkomt en je hebt kanker genezen, dan heb ik die studie afgerond en een serieuze baan.' Het was een opmerking die een aantal weken door mijn hoofd is blijven spoken. Benut ik inderdaad kansen niet, had ik niet veel eerder gewoon even door moeten zetten en een studie afronden, had ik inderdaad niet die kansen die me geboden zijn, om hogerop in een bedrijf aan de slag te gaan, moeten aanpakken….?"
Toen Sophie (26) een paar maanden geleden naar Groningen verhuisde vond ze een doos met allerlei werkjes van de basisschool. "Daarbij zat ook een boekwerk met opstellen onder meer over wat ik later wilde worden, van elke leerjaar één en in groep 8 zorgvuldig bij elkaar gebonden door de Juf. Daarin kwam een enorme verscheidenheid aan dingen langs: in groep 1 wilde ik graag heks worden, en naar mate ik ouder werd passeerden juffrouw, verpleegster, dolfijnentrainer en arts in het leger de revue. Het laatste opstel uit groep 8 gaat over hoe ik ‘de eerste vrouwelijke minister president van Nederland’ wilde worden en anders ‘net als minister Zalm’. Toen ik dat teruglas moest ik grinniken, ik had nogal wat ambities."
Toch hielden die ambities en de motivatie tot leren niet lang stand op de middelbare school.
"Ik was, omdat ik behalve heel slim ook heel slordig en soms veel te impulsief was, via een HAVO/VWO eerste klas terecht gekomen op de HAVO. Daar vertelden steeds meer mensen mij dat ik ‘eerst moest denken en dan moest doen’. Tegenwoordig snap ik waar dat vandaan kwam, maar destijds belemmerde het me enorm in mijn leren. Ik dacht veel te veel na, waardoor in mijn hoofd de simpelste dingen veel te complex werden. En als je ‘capaciteiten’ hebt dan snappen mensen vaak niet dat dingen die in hun ogen simpel zijn niet zo soepel gaan. Als je er dan geen zin meer in hebt wordt dat ook niet begrepen, want we leven nu eenmaal in een land waar we blij moeten zijn met de mogelijkheden die we krijgen en hebben: je bent stom als je die niet aanpakt.
Daarom ging ik na mijn eindexamen, zoals er van je verwacht wordt, gewoon studeren. Ik had toelating gedaan voor Media- en Entertainment management aan de NHTV in Breda maar daar had ik de juiste punten niet voor, uiteindelijk ben ik maar Vrijetijdsmanagement gaan doen. Een op dat moment niet onderbouwde keuze, behalve dat Breda me een leuke stad leek, de NHTV een leuke school en vrijetijdsmanagement leek qua inhoud ook best een beetje op MEM.
Het allereerste introductiecollege in een zaal met zo’n 450 studenten begon met de zin “Kijk links en rechts van je, aan het einde van het jaar zit er nog maar één van jullie.” Ik wilde vooral diegene zijn die bleef dus ik werkte behoorlijk hard, maar zonder daadwerkelijk doel voor ogen. Het was de tijd dat het op het HBO meer dan ooit ging over competenties, peer-evaluaties en assessments. Aan het einde van het jaar deed ik een Assessment van 22 van de 65 te behalen studiepunten.
Toen er gevraagd werd of ik kon uitleggen wat mijn doel was met deze studie en waar ik mezelf over 10 jaar zag hield het een beetje op. Ik was net 18, vond alles wat we deden en leerden ontzettend leuk, de manier van studeren (theorie meteen verwerken in een grote praktijkopdracht) was echt iets voor mij.. Maar waar ik mezelf over 10 jaar zag, geen idee. Ik zakte dan ook als een blok voor het Assessment en tijdens de mondelinge herkansing kwam er niet veel meer uit dan wat ik eerder op papier had gezet. En dat was niet genoeg om door te mogen."
De wereld van studeren bleek niet te zijn wat Sophie zocht.
"Ik heb nog geprobeerd om studies af te maken, maar daarbij kwam het hele schoolse aspect weer opspelen. Je moet verplicht op komen dagen, vooral niet te impulsief zijn of zelf dingen bedenken maar gewoon doen wat de opdracht je zegt zelfs al is de opdracht volslagen kolder, en dat terwijl ik het jaar daarvoor juist zo “out of the box” had leren denken."
Na veel zoeken en proberen bleken ook de algemeen beschikbare banen slecht te passen.
"Gedurende de afgelopen jaren heb ik nogal wat banen versleten waarin ik niet heel gelukkig was. Minder serieuze en tijdelijke dingen, maar ook zeker banen binnen bedrijven waar doorgroeimogelijkheden bestonden. Mijn laatste ‘serieuze’ baan had ik 3 jaar geleden op de technische helpdesk van een grote internetprovider. Ik kwam daar met het idee dat ik mensen op z’n minst een beetje kon helpen met hun problemen, was klantgericht en vond het leuk iets nieuws te leren. Ik had namelijk helemaal geen achtergrond in de ICT maar maakte de technische test foutloos en werd na een kort sollicitatiegesprekje aangenomen. De vriendelijke recruitment mevrouw vertelde me hoe flexibel ze waren met werkuren, dat er heel veel mogelijk was, zolang ik maar bereid was de maandagochtend en één zaterdag in de maand te werken. Toen ik na 4 maanden weer wilde gaan studeren (wat ik ook heel netjes had aangegeven) bleek hoe flexibel ze waren… Niet."
Op de vraag wat Sophie voor toekomst ziet hoeft ze niet lang na te denken.
"Anderhalf jaar geleden heb ik een baan in een kroeg gevonden waar ik me erg op mijn plek voel. Uiteindelijk hoop ik ooit een eigen kroeg of wijnbar te runnen. Dat is dan ook de reden dat ik nu alsnog probeer een studie af te ronden. Ik heb niet het idee dat ik meer moet. Wat ik zo leuk vind aan achter de bar staan is dat je mensen die even weg willen uit de sleur van vandaag, het moeten, het harde werken, een goede avond kan bezorgen. Ik vind de wereld zoals die vandaag de dag is niet leuk. Ik vind steeds meer dat Nederlanders hele vervelende, zeurende mensen zijn. Of dit worden door de samenleving waar we in leven. In een kroeg is dat helemaal niet zo. Natuurlijk heb je ook daar de rotte appels, maar het is ook een plek waar mensen even tot rust komen en de boel wat meer kunnen relativeren. Of waar ik als barvrouw dat voor ze kan doen."
De genoemde vriend komt bijna terug uit de VS en heeft geen kanker genezen. Sophie heeft nog altijd geen studie afgerond of een 'serieuze' baan.
"Ik realiseerde me namelijk na een paar weken nadenken en een nacht lang wijntjes drinken met mijn beste vriendinnetje: Ik vind barvrouw zijn de leukste baan ooit, en wat zal mij het nou aan m'n reet roesten wat anderen daar van vinden.
Zolang ik maar gelukkig ben met het werk dat ik doe."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten